Voor zijn film baseerde Ruben Östlund zich, hij ook al, op waargebeurde feiten. In het centrum van de Zweedse stad Göteborg overviel tussen 2006 en 2008 een groep jongens van 12 tot 14 jaar een aantal kinderen. Voor zijn film beperkte de regisseur zich tot een klein aantal daders en ook maar enkele slachtoffers, acht kinderen in totaal. Er is geen sprake van fysiek geweld, al is het schrijnend genoeg wat er gebeurt.
Óstlund lijkt de kinderen van een afstandje nauwkeurig te observeren, zonder dat ze daar erg in hebben natuurlijk, maar ook zonder dat hij in wil grijpen. Soms kijk je mee vanachter een hekwerk in de tram hoe de kinderen hun macht uitproberen of die op (kunnen) leggen aan anderen.
Winnaar Coup de Coeur Award in Cannes.
"Een ogenschijnlijk simpele, maar diepgravende, verwarrende parabel over de multiculturele samenleving; een geraffineerd, zeer nauwgezet discussiestuk over 'haves and have-nots', racisme en omgekeerd racisme, groepsdruk en groepsdynamieken." (cinema.nl)
Do 31 mei 2012 20:15
Poll
6,00
Regie
Ruben Östlund
Land - Jaar
Zweden - 2011
Duur
118'
Met
Anas Abdirahman, Sebastian Blyckert, Yannick Diakité, Sebastian Hegmar, Abdiaziz Hilowle e.a.
Het is niet anders: Play is de meest ongemakkelijke film van dit voorjaar. In het thuisland Zweden deed hij een uitgebreide discussie oplaaien over de vraag of de film niet racistisch is. Dat was bij ons niet opgekomen, omdat het verhaal toch eigenlijk wel universeel wordt verteld, al blijven de donkere jongens overwegend de daders en de blanke de slachtoffers. Maar waar draait het om?