Axelle, Conso en Dominique rijden elke dag in een busje, al kletsend en kibbelend over van alles en nog wat, vanuit Wallonië naar Roubaix net over de grens met Frankrijk. Zij zijn sekswerkers en hebben ieder zo hun eigen problemen: Axelle ligt in scheiding, Conso heeft een foute vriend en Dominique heeft een gezin met twee pubers te onderhouden; zij kunnen het verdiende geld goed gebruiken om rond te komen. Vriendinnen zijn ze niet echt, maar hun werk bindt hen wel. Dan valt er iets voor waardoor de band aanzienlijk hechter wordt.

Filles de joie was een van ónze favorieten op het IFFR en we dragen er graag aan bij dat de film door de onbedoelde omstandigheden van in de vergetelheid verdwijnt.

"Regisseurs Frédéric Fonteyne en Anne Paulicevich schakelen slim heen en weer van het perspectief van de ene naar dat van de andere vrouw. Zo bieden zij een inkijkje in hun leven, waarin ze grappen maken over hun cliënten, maar ook lijden onder vooroordelen en seksisme. Dankzij het levendige acteerwerk van Sara Forestier, Annabelle Lengronne en Noémie Lvovsky is het vooral een verhaal over vrouwelijke solidariteit." (catalogus IFFR)

Vader James in Honey boy wordt gespeeld door Shia LaBeouf en hij schreef ook het scenario naar aanleiding van zijn eigen, soms zelfs gewelddadige, relatie met zijn vader, een Vietnamveteraan. Als kind al speelde LaBeouf in films en commercials en verdiende daarmee (goed) de kost voor hem en zijn vader. Die laatste was bepaald niet de gemakkelijkste en probeerde wat te maken van zijn rol als rodeoclown en crimineel, waardoor het werk van de jonge Otis zelfs in het gedrang kwam. Dat zal later ook zijn uitwerking hebben, zo zal blijken.

De film is ook nog het debuut van de Israëlisch-Amerikaanse documentairemaakster Alma Har'el, die samen met LaBeouf wilde zien of een samenwerking tussen filmmaker en onderwerp een therapeutische werking zou kunnen hebben. Ons leek dit wél.

We brengen nog even The Peanut Butter Falcon (8,76) in herinnering waarin LaBeouf eerder bij Fanfare was te zien.

Of u in een ver verleden of later op televisie Un homme et une femme (Gouden Palm in 1966) heeft gezien doet er niet echt toe, maar in die film speelden Jean-Louis Trintignant en Anouk Aimée de autocoureur Jean Louis Dudoc respectievelijk de weduwe van een stuntman Anne Gauthier, die elkaar ontmoetten op de school van hun kinderen, waarna dat leidde tot een innige en ontroerende romance.

Vijftig(!) jaar later laat dezelfde regisseur Claude Lelouch dezelfde Trintignant, inmiddels 89 en Aimée (88) elkaar in Les plus belles années d'une vie opnieuw ontmoeten en laat hij hun verhaal verdergaan.

Voormalig autocoureur Jean-Louis lijkt niet veel meer te kunnen dan het koesteren van zijn herinneringen, hoewel een beginnende dementie dat steeds lastiger maakt. Dan komt een van zijn dochters op het idee om hem weer in contact te brengen met zijn grote liefde van weleer en ondanks bedenkingen stemt deze toch in met een ontmoeting.

"Nu geen liefdesfilm over twee dolverliefde jonge mensen, maar een bitterzoet drama over Alzheimer, sterfelijkheid en herinneringen, weemoed en nostalgie." (de Filmkrant)

Toen de film op het IFFR in januari voor het eerst te zien was in ons land had hij nog geen distributeur. Op 9 juli wordt duidelijk dat September de Deense film heeft aangekocht.

Niemand heeft het aan zien komen als Thomas zijn harmonieuze gezin vertelt dat hij verder liever als vrouw door het leven wil gaan. De jongste van zijn twee dochters, de 11-jarige Emma, kan die mededeling dan ook helemaal niet aan en wanneer Thomas al snel zijn gedrag begint aan te passen, wordt het er niet gemakkelijker op.

Regisseur Reymann, zij schreef ook het scenario, groeide zelf op met een vader die transvrouw werd en weet dus feilloos hoe kinderen zo'n complexe situatie kunnen ervaren. Zij was in Rotterdam ook aanwezig en het was fascinerend hoe zij uiteindelijk de beslissing van haar vader accepteerde en hoe duidelijk zij daarover kon vertellen, net zo helder als in haar debuutfilm. Opvallend was hoe zij de woorden 'hij' vóór de transitie en 'zij' erna op de juiste momenten gebruikte.

"Tussen intieme, tere en hartverscheurende momenten door schetsen herkenbare oude homevideo's het jonge gezin in ogenschijnlijk simpeler tijden." (festivalcatalogus)

Winnaar van de VPRO Big Screen Award op het IFFR en uit het juryrapport citeren we: "Terwijl de onvoorwaardelijke liefde tussen vader en dochter onder druk staat door vaders transitie, legt de film nauwkeurig, en met intieme details, de fases vast waar het jonge meisje doorheen moet gaan. De film brengt veel emoties en overwegingen naar boven en verdient zeker gezien te worden door een groter publiek."

Acteur Tom Hanks heeft een enorme staat van dienst, maar in het filmtheater kom je hem toch niet zo vaak tegen. Voor Extremely loud & incredibly close (9,18) moesten we terugzoeken naar 2012 en Forrest Gump en Philadelphia haalden we al in de jaren 90 naar Oudenbosch. Het werd dus weer eens tijd.

Fred McFeely Rogers (1928-2003) was de beroemde presentator van het populaire kinderprogramma 'Mister Rogers Neighborhood' dat van 1968 tot 2001 onafgebroken liep. De film vertelt over de op ware gebeurtenissen gebaseerde vriendschap tussen hem en journalist Tom Junod (Lloyd Vogel in de film).

Vogel krijgt de opdracht om voor Esquire een stukje te schrijven over Rogers en ondanks het gegeven dat de reporter vrijwel altijd zijn geïnterviewde in het harnas jaagt, lukt hem dat deze keer niet. Sterker nog: de immer vriendelijke Mister Rogers slaagt erin hem in het reine te laten komen met zijn vader, die zijn gezin in de steek liet toen Lloyd nog een kind was.

"In al z'n bescheidenheid is deze film niet alleen een mooie les en een spiegel voor de toeschouwer, maar ook de omhelzing die we elkaar even niet kunnen geven." (Trouw)

In het binnenland van een IJslands dorpje probeert de voormalige politieagent Ingimundur de dood van zijn vrouw te verwerken. Hij bouwt er een nieuw huis en het gezelschap van zijn kleindochter help ook. Toch blijft hij zoeken naar de toedracht van het fatale auto-ongeluk op een mistige, witte dag van twee jaar geleden. Als hij het vermoeden krijgt dat zijn vrouw een affaire had met iemand uit het dorp, doet dat de obsessie om de waarheid te achterhalen uit de hand lopen. Niet alleen hijzelf, maar ook zijn kleindochter komt daarbij in gevaar.

Ingvar Sigurðsson kreeg in Cannes voor zijn vertolking de 'Rising Star-award' van de Semaine de la Critique..

"…hoe de film een diepe duik neemt in het irrationele van de mens, zonder zelf ook maar een moment zijn evenwicht te verliezen." (de Volkskrant)