Met Tori et Lokita wijken de Luikse broers Dardenne niet af van hun gebruikelijke opzet om misstanden in onze samenleving aan de kaak te stellen. Deze keer wordt de harde werkelijkheid van het vluchtelingenleven van de uit Afrika afkomstige Tori en Lokita in beeld gebracht. Ze zeggen broer en zus te zijn om gemakkelijker aan een verblijfsvergunning voor beiden te komen, maar worden in afwachting op diverse manieren uitgebuit. "De chemie tussen Pablo Schils en Joely Mbundu is fenomenaal en laat niemand onberoerd" (persmap)

De Dardennes wonnen onder meer al twee keer de Gouden Palm van Cannes met Rosetta en L'enfant en dit jaar werden ze bekroond met de 'Prix du 75e Festival de Cannes'.

"Je hart breekt, zo mooi is het Italiaanse liedje dat Tori en Lokita samen zingen, om de sfeer in een restaurant er een beetje in te krijgen. Alla fiera dell'est zingen ze, alsof ze nooit anders hebben gedaan". (Trouw)

Een Spaanse film met een Frans én een Nederlands tintje. Regisseur Rodrigo Sorogoyen baseerde zijn scenario, dat hij samen met Isabel Peña schreef, op het waargebeurde verhaal van een Nederlands echtpaar dat in 2010 in Spanje een bio-boerenbedrijf wilde opzetten. Hij koos ervoor een Frans acteurskoppel te vragen.

Antoine en Olga runnen zoals gezegd een biologische boerderij, ergens in Galicië, Noord-Spanje. Ondanks hun pogingen om opgenomen te worden in de lokale gemeenschap worden ze niet echt vertrouwd. Als zich dan ook nog een meningsverschil over de bouw van een windmolenpark opdoet, zijn de rapen gaar en gaan met name de broers Xan en Lorenzo er alles aan doen om het echtpaar weg te krijgen.

"Hoe prachtig het landschap er ook is, Las Bestias schetst geen fraai beeld van het Spaanse platteland. De droom van een simpel bestaan in de natuur spat volledig uiteen, in een knappe, zinderende thriller die ondanks alles geen monsters kent, alleen maar vechters en verliezers." (de Volkskrant)

Laten we het rond de feestdagen niet al te zwaar maken was ook een overweging bij de keuze voor Mrs. Harris… Het mierzoete sprookje vertelt van de Britse dame uit de titel die een bijzonder avontuur beleeft in Parijs. Tijd voor een feelgoodfilm in het filmtheater dus.

In het Londen van de jaren '50 loopt weduwe Ada Harris tegen een jurk van Christian Dior aan en al verdient ze de kost als schoonmaakster bij diverse werkhuizen, beslist ze, dat ze er zelf ook een zal hebben. Om te sparen en de peperdure jurk aan te kunnen schaffen heeft ze alles over. Uiteindelijk kan ze de reis naar Parijs ondernemen en dan begint daar natuurlijk een avontuur dat niet alleen haar eigen wereldbeeld zal veranderen...

Naar 'Flowers for Mrs. Harris', het boek van Paul Gallico, waarbij de boodschap overboord ging en een niet geheel realistische fantasie restte.

"Dus gewoon lekker gaan zitten en meegaan in de wens van een volks vrouwtje met een gouden hart." (Filmtotaal)

Een 'speciaaltje' om het jaar af te sluiten, na Presque (9,1) opnieuw een film die distributie in Nederland zeker verdient, maar vanwege het al te grote aanbod van Franse films in de vergeethoek moest belanden. Maar niet bij Fanfare!

Haar grootste wens is om een eigen restaurant te runnen, maar Cathy is ondertussen de veertig gepasseerd en het zal er wel niet meer van komen. Sterker nog: vanwege financiële problemen moet ze een baan aannemen als 'chefkok' in een doorgangscentrum voor jonge migranten. Daar wordt bijna uitsluitend blikvoer opgewarmd, maar dat is Cathy’s eer te na: met een deel van de aanvankelijk nauwelijks gemotiveerde jongeren gaat ze aan de slag om van de keuken een professionele en stijlvolle plek te maken.

Regelmatig roemen we de Scandinavische film en met Rose versterken we die waardering.

Ellen en haar man Vagn nemen in de herfst van 1997 Ellens zus Inger mee op een busreisje naar Parijs. Inger is schizofreen en woont in een inrichting, maar als ze maar de juiste medicatie krijgt en al te veel prikkels worden vermeden, durven ze het wel aan. Inger kan desondanks nogal speciaal uit de hoek komen en het reisgezelschap is daar niet altijd van gediend, vooral ook omdat Inger niet altijd de juiste remmingen heeft.

In Parijs geeft Inger uit het niets aan naar een belangrijk persoon uit haar verleden op zoek te zijn en iedereen moet maar deelnemen aan de zoektocht; Ellen en Vagn hebben er hun handen vol aan. En toch wordt het een hartverwarmende en gedenkwaardige reis.

Het Deens feelgood-drama scoorde hoog (4,4 uit 5 op de 5e plaats) bij het publiek van Film by the Sea en regisseur Oplev baseerde het scenario deels op eigen ervaringen. Hij vond een Deense sterrencast bereid om mee te werken met Lene Maria Christensen (The legacy), Søren Malling (Borgen) en de hoofdrol voor Sofie Gråbøl (The killing). De film was dit jaar in Denemarken een enorm box-officesucces.

Voor enige rust woont Julie niet ín Parijs maar in de banlieu, want met het openbaar vervoer kan ze onder normale omstandigheden haar werk als hoofd van de schoonmaak in een sterrenhotel in de drukke binnenstad goed bereiken. Het lukt de alleenstaande moeder, met opvang van haar twee kinderen, allemaal nét om alle ballen hoog te houden.

Dan vallen er wat dingen samen: een grote staking van het openbaar vervoer legt de hele stad plat, de dame die de kinderopvang doet wil daarmee stoppen, het hotelwerk eist eigenlijk te veel van haar én een sollicitatiegesprek voor een beter passende baan dreigt in het honderd te lopen.

À plein temps (Engelse titel Fulltime) is weliswaar een sociaal drama maar mag ook spannend heten, met name door de almaar doorploeterende Julie en de voortdurende vraag of het allemaal wel goedkomt. De film is een eerbetoon aan alle alleenstaande moeders.

De film maakt op dit moment een zegetocht langs internationale filmfestivals en won vorig jaar op het Filmfestival van Venetië in de Orrizonti-sectie meerdere prijzen, waaronder die voor beste regisseur en beste actrice.

"À plein temps wordt gedragen door het energieke acteerwerk van hoofdrolspeler Laure Calamy, die als een wervelwind voorbijtrekt, op de huid gevolgd door de camera en begeleid door de hectische electrosoundtrack van Irène Drésel." (EYE)

Zonder Nederlandse distributeur brengt Immanuel Verhoeven (de programmeur van Filmhuis de Spiegel in Heerlen) de film op persoonlijke titel uit.

Waarschijnlijk onbedoeld is Call Jane anno 2023 weer erg actueel en dan moet u weten dat de film in het Amerika van de jaren ’60 van de vorige eeuw speelt.

Huisvrouw Joy is zwanger van haar tweede kind en ze ziet uit naar de komst van de baby. Maar dan krijgt ze het nieuws dat de zwangerschap haar eigen leven in gevaar brengt en noodgedwongen klopt ze, tot haar verbazing tevergeefs, aan bij een college van (uiteraard) witte mannelijke dokters. Een illegale abortus lijkt de enige oplossing.

Gelukkig zijn er wel 'The Janes' een geheime groep vrouwen, onder leiding van de immer begripvolle Virginia, die er alles voor over heeft en riskeert om vrouwen als Joy te helpen.

De vrouwen redden Joy's leven en deze ingrijpende gebeurtenis wakkert bij haar de ambitie aan om zelf ook andere vrouwen te helpen.

"Toch is Call Jane, behalve een film met een boodschap die er niet om liegt, ook spannend, geestig en als reconstructie van een tijdperk tot in de puntjes verzorgd. Met als bonus een sterke bijrol van Sigourney Weaver, hier al even onverzettelijk als de stoere monsterdoder Ripley uit haar doorbraakfilm Alien (1979)." (FbtS)