In 1956 zien de Oost-Duitse vrienden Theo en Kurt uit Stalinstadt (dat nu Eissenhüttenstadt heet) in het bioscoopjournaal in West-Berlijn de schokkende beelden van de Hongaarse opstand in Boedapest. De hele klas doet mee aan een gebaar van protest: ze zullen een les lang zwijgen, dat tot wanhoop van de leraar.

Wat uitgelegd zou kunnen worden als een onschuldige puberactie gaat via de schooldirecteur naar het ministerie van onderwijs en ook de minister gaat zich ermee bemoeien en de zaak wordt onnodig opklopt. De solidariteit van de klas neemt eveneens een grote vorm aan; de gevolgen zullen groot zijn.

"Gebaseerd op de persoonlijke ervaringen en het indrukwekkende gelijknamige boek van Dietrich Garstka, een van de 19 scholieren die door een simpel gebaar een geheel staatsapparaat op zich af kregen." (Persmap)

"Oerdegelijk historisch drama, over een fascinerende voetnoot uit het Duitse Koude Oorlogsverleden" (Film Fest Gent)

De film won bij Film by the Sea de juryprijs voor beste boekverfilming en was er ook een van de publieksfavorieten.

De reeks loftuitingen voor Shoplifters (Manbiki kazoku) is schier eindeloos. De Gouden Palm van Cannes is er een van. Regisseur Kore-eda heeft een enerverend familiedrama prachtig in beeld gebracht. Waar gaat het eigenlijk om in het gezin: om de bloedband of om de tijd die je samen bent?

Het gezin van Osamu verdient de kost met winkeldiefstallen, ook al werkt vader als dagloner in de bouw en moeder in een wasserij. Op een van hun strooptochten vinden vader en zoon Shota een klein meisje, dat slecht behandeld en aan haar lot overgelaten is. Natuurlijk neemt het warme, samengestelde gezin van los zand het arme kind op, ook al hebben ze het al niet breed. Daarmee worden de familiebanden echter behoorlijk op de proef gesteld.

"Shoplifters pendelt meesterlijk tussen het droevige, het vertederende en het mild-komische." (de Volkskrant)

"Kore-eda werd opgeleid als documentairemaker en met die achtergrond weet hij zijn speelfilm een bedwelmend authentieke sfeer te geven. Zijn acteursensemble excelleert in naturel spel." (Trouw)

Wat halen ze zich in het hoofd om zonder touw of enige andere beveiliging, maar wel met een terdege voorbereiding, de meest gevaarlijke rotsen te beklimmen? We maken op een beklemmende en letterlijk adembenemende manier kennis met Alex Honnold, die niet zonder kan.

Het wordt in de documentaire al snel duidelijk dat hij ook een keer de bijna een kilometer hoge El Capitan, door de klimmers liefdevol 'El Cap' genoemd, in het Yosemite National Park zal beklimmen. Maar tot dan toe leefde hij in z'n eentje in een busje en reisde hij onbekommerd van rots naar klif en nu is daar een vriendin, die weinig maar toch wel wat in de pap te brokkelen heeft. Zij begrijpt dat tegenhouden eigenlijk geen optie is.

"Een documentaire van mythische proporties, gefilmd door zijn vrienden, die toevallig ook de allerbeste bergfilmregisseurs van de wereld zijn." (persmap)

"Een gecalculeerd risico met een heel kleine kans op een val." (Honnold zelf)

Op deze Filmzondag bieden Cultuur Oudenbosch en Fanfare gezamenlijk een programma rond Vincent van Gogh.

Eerst is er een lezing van Natascha Veldhorst, die haar boek 'Van Gogh & Muziek - Symfonie in blauw en geel' presenteert. Een muzikaal intermezzo wordt verzorgd door Hetty Sponselee (piano) en Brigit Segers die 'Starry, starry night' ten gehore brengt, een ode van Don McLean aan het werk van Van Gogh.

Na de pauze volgt At eternity's gate, de film die de laatste dagen van de meester in beeld brengt.

In 1886 leert Vincent van Gogh een avant-gardistische groep kunstenaars kennen waaronder Paul Gauguin. Hij wil graag doorbreken als kunstenaar maar voelt zich onbegrepen en hij besluit te verhuizen naar Arles in Zuid-Frankrijk. Helaas wordt hij in zijn zoektocht naar waardering ook daar overmand door ziektes en depressies, al heeft hij er toch nog 70 werken gemaakt.

De titel van de film is ook een van Van Goghs werken, dat voltooid werd in 1890 en in het bezit is van het Kröller-Müller Museum. Regisseur Julian Schnabel oogstte eerder succes met Basquiat en The diving bell and the butterfly (8,28 en genomineerd voor een Oscar). Willem Dafoe werd in Venetië uitgeroepen tot beste acteur en voor zijn rol genomineerd voor een Golden Globe, maar die ging naar Rami Malek in Bohemian Rhapsody (9,52).

Zo nu en dan is het goed om ook eens een kleine film aan te bieden die als "heerlijk avontuurlijke feelgoodfilm vol humor" staat aangekondigd. Dat de, met haar 85 jaar al aardig op leeftijd zijnde, Britse acteerlegende Sheila Hancock de 80-jarige Edith Moore mag spelen en ook de prachtige Schotse Hooglanden een rol spelen, rechtvaardigt de keuze ook.

Na de dood van haar dominante man George besluit Edie om een lang gekoesterde wens in vervulling te laten gaan: ze zal de Suilven, een berg in Schotland, gaan beklimmen. Eigenlijk kan ze dat niet meer, maar gelukkig is daar Jonny, die haar in de winkel voor klimmers helpt bij de aanschaf van de nodige uitrusting en nog wel vaker moet bijspringen.

"Het zal niemand verbazen dat ze ondanks hun tegengestelde karakters meer met elkaar gemeen blijken te hebben dan ze dachten (want zo hoort dat in het genre)..." (de Filmkrant)

"Aan de andere kant: op ambitieus camerawerk is niet bezuinigd. De IJslandse cameraman August Jakobsson zwiept met grootse gebaren de lucht in om de Schotse hooglanden vol bloeiende brem te tonen en dat geeft niet alleen Edie, maar ook de kijker een exotisch, rijk gevoel." (Trouw)

Roma is een ode aan de vrouwen die de regisseur Alfonso Cuarón grootbrachten en vormden en werd daarmee dus een heel persoonlijke film, door Netflix geproduceerd, waarvoor Cuarón ook het scenario schreef, de montage verzorgde én de camera bediende.

We volgen een jaar uit het leven van Cleo, een jonge inwonende huishoudster in een uiteenvallend Mexicaans middenklassegezin in de jaren 70 van de vorige eeuw. De vader vertrekt voor een zogenaamde zakenreis en moeder Sofia blijft alleen achter met de kinderen. Als Cleo zwanger blijkt te zijn, wordt ook zij gedumpt door haar vriend en beide vrouwen lijken elkaar te vinden in deze ellende, ondanks het verschil in sociale status.

We kiezen voor een paar prijzen uit de enorme eregalerij van de film: Gouden Leeuw van Venetië, Golden Globe voor beste niet Engelstalige film én beste regie en 7 Bafta-nominaties, die op 10 februari worden/werden uitgereikt.

De film van vanavond is dan wel wat we gebruikelijk een kostuumdrama noemen, maar als de Griek Lanthimos de regisseur is, moet je oppassen. Lanthimos zette de Griekse film op de wereldkaart met Dogtooth, The killing of a sacred deer en The lobster, die we niet op de Fanfareagenda durfden zetten. Dan is The favourite wel wat ‘gemakkelijker' te programmeren, maar sta open voor een wat ongebruikelijke aanpak.

Ondanks de oorlog met Frankrijk aan het begin van de 18^e eeuw kunnen aan het Engelse hof de eendenraces gewoon doorgaan. Omdat koningin Anne een erg zwakke gezondheid heeft, wordt zij verzorgd door haar vriendin Lady Sarah, die en passant ook de dienst uitmaakt aan het hof en bij het besturen van het land.

Dan dient zich de nieuwe werkneemster Abigail aan en Sarah is onder de indruk. Door die aandacht wordt het voor Abigail mogelijk om weer opgenomen te worden in de aristocratische kringen en die kans grijpt ze aan; ze raakt zelf bevriend met de koningin "en daar laat ze geen vrouw, man, politiek of konijn tussenkomen." (persmap)

Van de vijf Golden Globe-nominaties, waaronder die voor beste film, werd alleen die van Olivia Colman voor beste actrice verzilverd. In Venetië won de film de juryprijs en werd Colman eveneens uitgeroepen tot beste actrice.