Soms kan een onenightstand op Oudejaarsavond, na een toevallige ontmoeting in een taxi, wel degelijk leiden tot een romance; Jake en Elena worden erg snel stapelverliefd op elkaar. Er is dan wel een stevig leeftijdsverschil van 10 jaar, maar daar merken ze niets van. Het koppel gaat al snel samenwonen. Het is misschien enigszins van deze tijd, dat we eraan gewend zijn geraakt om gemakkelijk onze zin te krijgen, maar als het koppel besluit om een kind 'te nemen' blijkt dat níet vanzelf te gaan.

Het gemis van een kind of het niet in vervulling gaan van de kinderwens wordt een steeds groter probleem en de vraag is of de relatie zo'n omissie aankan.

"...het gaat over het geloof in een onvoorwaardelijke liefde, die alles overwint en los kan staan van sociale verhoudingen, toekomstdromen en praktische tegenslagen." (de Volkskrant)

"Haar regie vloeit daar logisch uit voort, met een naturalistische stijl. De camera zit de prachtig spelende acteurs dicht op de huid, waarbij Wootliff het liefst niet monteert in hun intieme scènes maar de camera langzaam van gezicht naar gezicht laat glijden."(NRC)

Het is niet zo moeilijk om het succes te voorspellen van de film die gemaakt is naar aanleiding van de televisieserie (van 2010 tot 2015) die alom geprezen en gewaardeerd werd. Ook wij zagen de serie en durfden Downton Abbey (de film) ongezien vast te leggen. Overigens is er geen voorkennis vereist om zinvol aan te kunnen schuiven.

De Crawleys en hun trouwe personeel bereiden zich voor op het belangrijkste evenement ooit van het statige huis: koning George V en koningin Mary van Engeland (we schrijven 1927) komen op visite. Dat "zal schandaal, romantiek en intrige teweegbrengen die de toekomst van Downton doen wankelen" aldus de persmap.

Net als de serie werd de film geschreven door Julian Fellowes (Gosford Park, The young Victoria), vanzelfsprekend zijn er dezelfde karakters in de hoofdrollen en ook de regisseur is dezelfde. Succes gegarandeerd dus.

De serie werd bekroond met o.a. drie Golden Globe Awards en vijftien Emmy Awards van de 69 nominaties.

Nog steeds zingen ze elke vrijdag aan de haven van Port Isaac in Cornwall, Engeland hun zeemansliederen, maar de over hen gemaakte film zorgde voor veel uitnodigingen, nadat ze onverwacht op de Engelse hitlijsten waren terechtgekomen.

Muziekproducent Danny uit Londen viert met zijn collega's in Port Isaac een vrijgezellenfeestje. Daar is hij onder de indruk van de Fisherman's Friends die er op de kade zeemansliederen zingen en hij wil een platencontract voor ze afsluiten. De vissers lachen hem uit, hebben ook geen tijd, maar Danny is al even eigenwijs.

"Gelikte Londense muziekbonzen versus oprecht Cornisch vissersvolk. Zonnebrillen en merkkleding tegenover overalls en ongeschoren koppen. Doorleefde shanties als antidotum voor risicoloze hitreceptjes." (de Volkskrant)

Natuurlijk hebben we veel respect voor de succesvolle samenwerking tussen (eigenlijk) actrices Halina Reijn en Carice van Houten, die verantwoordelijk zijn voor het succes van Instinct. De eerste debuteert als regisseur, de tweede als producent én zij speelt ook een van de hoofdrollen. Hun vriendschap is medebepalend geweest voor het resultaat. Het succes maakt nieuwgierig naar hun tiendelige televisieserie Red light die eerdaags te zien zal zijn.

Psychologe Nicoline begint aan een nieuwe baan bij een tbs-kliniek en neemt Idris aan ter behandeling. Die zedendelinquent staat op het punt om voor het eerst op onbegeleid verlof te gaan. Zijn behandelteam heeft er alle vertrouwen in dat dat goed zal gaan, maar Nicoline is daar bepaald niet van overtuigd.

Dan ontstaat een verraderlijk machtsspel tussen Idris en Nicoline, die daar ondanks haar kennis en ervaring volledig in verstrikt raakt.

Nederlandse inzending voor de Oscar voor beste buitenlandse film, al is dat wel hoog gegrepen.

"Van Houten en Kenzari (speelt Idris, red.) zijn uitzonderlijk begaafde acteurs. Reijn weet in Instinct het beste uit hen te halen. Van Houten durft haar emoties ruim baan te geven, vooral in de ontknoping van de film, zoals ze voor een regisseur die haar niet zo na staat vermoedelijk niet snel zal doen." (NRC)

Weer zo'n Scandinavische film die boven het maaiveld uitsteekt, waarin we kennis maken met de ontberingen van het leven op het platteland in 1850.

Al aan het begin van de winter doen mislukte oogsten zich gelden. De al wat oudere, zelfstandige boer Jens en zijn familie staan er erg slecht voor, zeker als gevreesd wordt voor weer een heftige winter. Een van de oplossingen zou zijn als zijn dochter Signe zou trouwen met de zoon van de buren met de boerderij als 'bruidsschat. Als een rijke boer uit Zweden echter een deel van zijn land wil overnemen, geeft de koppige Jens aanvankelijk niet toe. Later zal hij zelfs zijn dochter onderdeel van de deal maken, zonder dat zij daar trouwens weet van heeft...

"Een personage, zo bewijst Christensens magnifieke vertolking, hoeft absoluut niet sympathiek te zijn om je mee te slepen. Wat een fantastisch spel ook van Clara Rosager als dochter Signe, die op de achtergrond haar eigen stille strijd van overleven en conformisme voert." (de Volkskrant)

JEUGDFILM

Armando de Boer is van huis uit televisieregisseur (Boer zoekt vrouw), maar startte eerder al op RTL4 met De club van Sinterklaas. Een uitvloeisel daarvan zijn de films rond die club, dat aan z'n 8^e aflevering toe is.

De verwende Floor vraagt aan haar steenrijke vader een zwembad vol chocolademunten. Wanneer zelfs Sinterklaas hem niet kan helpen, ontvoert hij de Sint met zijn luchtballon. In ruil voor 1 miljoen munten zal hij Sinterklaas vrijlaten. Lukt het de Pieten om de munten te maken, zodat de Sint op tijd is voor pakjesavond? Vast wel.

De film van vanavond is de Zweedse inzending voor een Oscar voor beste buitenlandse film. Dat is bijzonder, want het verhaal speelt zich helemaal af in Georgië. Regisseur Akin is dan wel geboren in Zweden, maar heeft voorouderlijke roots in Georgië. Hoewel de film in dat land nog niet is vertoond, wordt verwacht dat hij een grote impact daar zal hebben. Veelzeggend is, dat de naam van de choreograaf op de aftiteling níet genoemd wordt, omdat hij dan wellicht zijn baan zou verliezen.

Merab en zijn danspartner Mary dansen al van kinds af bij het Nationaal Georgisch Dansensemble. Dat vereist een ijzeren discipline, want de dansen kunnen heftig en erg dynamisch zijn. Als Irakli zich bij het gezelschap meldt, zet dat Merabs wereld op z\'n kop: de nieuweling lijkt hem te overklassen en er speelt nog meer...

And then we danced ging in première in de \'Directors\' Fortnight\' in Cannes, won drie prijzen op het Odessa Film Festival, waaronder die voor beste film en beste acteur.

De film van vanavond is atypisch voor onze programmering bij onze gebruikelijke gastensamenstelling: Beats geeft een beeld van de jongerencultuur anno 1994 in het Verenigd Koninkrijk (dat was in Nederland natuurlijk niet anders) en de, meestal stevige, muziek speelt een erg belangrijke rol, net als de humor trouwens.

Van kinds af zijn Johnno en Spanner bevriend, maar hun wegen zullen uit elkaar gaan lopen, omdat Johnno gaat verhuizen. Nog één keer willen ze samen losgaan en de gezamenlijke trip op een illegaal housefeest is het begin van "een universeel verhaal over vriendschap, verzet en de kracht van samen sterk staan op de ritmes van een opzwepende soundtrack." (persmap)

"Je komt stuiterend de bioscoop uit na het zien van Beats. Alsof je 12 koppen koffie op hebt, zoveel energie geeft hij" en "Ook lijken de Britten, Schotten in dit geval, patent te hebben op kneitergoede humor. Eigenlijk gaat er geen conversatie voorbij, of er zit een grap in." (De protagonisten)

Regisseur Ken Loach (Gouden Palm voor I, Daniel Blake, 9,31) komt altijd op voor de minderbedeelden in het hedendaagse Engeland. Ricky en Abby wonen met hun kinderen, Seb van 15 en Liza Jane van 11, in Newcastle en het gezin komt nauwelijks rond. Abby werkt lange dagen in de thuiszorg en Ricky gaat in zee met een postorderbedrijf. Dat eist erg veel van hem met een veel te hoge werkdruk en een overdaad aan regels en protocollen. Rechten heeft de harde werker nauwelijks en of hij en zijn gezin nog een toekomst hebben is maar zeer de vraag.

\"Dit is een film die je als kijker niet alleen de pijn laat voelen van de huidige manier van werken in bepaalde bedrijfstakken, maar je ook zelf tot nadenken aanzet.\" (De Filmkijker)

Actrice Renée Zellweger koppel je niet vanzelfsprekend aan een dramatische rol als in Judy omdat we haar als comedy-actrice kennen. Toch gaat haar de rol van Judy Garland uitstekend af.

Aan het eind van haar carrière wil Judy Garland in 1968 in Londen een serie theatershows afwerken om daarna eindelijk wat aandacht te kunnen besteden aan haar kinderen die in Amerika zijn achtergebleven. De zangeres werd al als kindster ingezet en ook nu weer zijn er mensen in haar omgeving die haar succes misbruiken voor eigen belang.

Zellweger wordt alom geprezen voor haar zangkwaliteiten, omdat zij de songs (u kent bij voorbeeld 'Somewhere over the rainbow') zelf vertolkt.

Info volgt.