Vader Aharon is zelfs gestopt met werken om voldoende zorg te kunnen besteden aan zijn autistische zoon Uri. Ze wonen samen, een beetje los van de samenleving. De jongen begint langzaamaan man te worden en eigenlijk, zo vindt ook zijn moeder, wordt het daarom tijd om professionele opvang voor hem te regelen, bijvoorbeeld in de vorm van begeleid wonen. Maar Aharon vindt dat hij eigenlijk de enige is die voldoende van de jongen begrijpt en wil daarom op z'n minst fulltime voogd blijven.

Als zijn ex-vrouw de druk opvoert wil Aharon alsnog zijn zoon mee naar een mogelijk opvangtehuis nemen, maar onderweg daarnaartoe gaat het fout...

"Een pakkende en hartverwarmende tragikomedie van de Israëlische regisseur Nir Bergman over een vader-zoonrelatie, ouder worden en leren loslaten." (persmap)

Slechts nu en dan heeft Fanfare een Russische film op het programma en we moeten er misschien het publiek voor overhalen. Het helpt hopelijk om te vermelden, dat de in prachtig zwart-witbeelden geschoten film in Venetië werd bekroond met de speciale juryprijs en dat hij werd verkozen als de Oscarinzending voor Rusland.

Lokale partijbestuurder Ljoedmilla (Lyuda) in Novotsjerkassk, een stad in het zuiden van de Sovjet-Unie in de jaren 60 van de vorige eeuw, is een trouw en fanatiek communiste. Zij vindt dat stevig opgetreden moet worden tegen de stakers in de plaatselijke fabriek om de demonstratie onmiddellijk en hardhandig de kop in te drukken. En dat gebeurt dan ook.

Maar als Lyuda erachter komt dat haar dochter Svetka deelnam aan die demonstratie en onvindbaar blijkt, wellicht zelfs is omgekomen, verandert ze van mening en raakt ze in paniek en gaat ze wanhopig op zoek naar haar dochter.

Ondanks de blokkade van de stad, de massale arrestaties en de pogingen van de autoriteiten om het bloedbad in de doofpot te stoppen en tot in de jaren 90 lukte dat ook, gaat ze wanhopig op zoek naar haar dochter.

"Zij en haar collega-bestuurders laven zich aan luxe producten terwijl voor de bevolking hongersnood dreigt; zonder realiteitszin spuwen ze versleten socialistische mantra's, terugverlangend naar Stalins dagen. Toen wist je tenminste wie goed was en wie niet." (de Volkskrant)

Hoe gemeen kun je zijn, als je ruimschoots de kost verdient met het uitbuiten van bejaarden. Marla Grayson heeft er geen moeite mee om op slinkse wijze de wettelijke voogd van een oudere te worden, die dan daarna zogenaamd zelf niet meer in staat is om de eigen financiën te beheren. Het lukt haar telkens weer, meestal in samenwerking met de directeur van het verpleeghuis, om de wet in haar eigen voordeel te gebruiken en in het nadeel van haar klanten natuurlijk. Sterker nog: Marla heeft er zowaar een bedrijf van gemaakt.

Natuurlijk gaat het er heel anders uitzien als Marla denkt met Jennifer Peterson een nieuw en gewillige slachtoffer aan de haak te hebben geslagen...

"Rosamund Pike maakt I care a lot tot een leuk steekspel in kwaadaardigheid." (Trouw)

"Het slimme, komische scenario is prettig onvoorspelbaar en zwartgallig, waarbij het geweld steeds verder escaleert terwijl het ene kwaad het andere bestrijdt." (de Volkskrant)

Ergens in het achterland van Oregon woont de wat zonderlinge truffelzoeker Rob, samen met zijn varken dat hem helpt bij de truffeljacht. Een keer per week komt de bluffer Amir de truffels ophalen en brengt dan wat boodschappen mee. Rob kan dan koken voor zichzelf én z'n varken. De filmtitel is dus snel verklaard, maar het verhaal begint pas echt als het varken wordt ontvoerd.

Rob roept de hulp van Amir in en die rijdt hem terug naar de 'gewone' wereld. Rob zal er alles voor over hebben om zijn varken terug te vinden. Daarbij zal ook het een en ander uit zijn verleden duidelijk worden...

"Michael Sarnoski's debuutfilm is een verrassende, intieme karakterstudie, overladen met positieve recensies, waarin veelal de comeback van Nicolas Cage in een dramarol wordt geprezen." (persmap)

De Scandinaviërs zijn sterk in verhalen rond ingewikkelde familieverhoudingen, denk natuurlijk aan Festen (8,30) en A perfectly normal family (8,85) en Persona non grata is er ook zo-een.

Nog niet zo lang geleden heeft Laura, die zich tegenwoordig Irina laat noemen, haar schrijfdebuut gemaakt met een roman over haar jeugd op het Deense platteland. Ze heeft nogal geleden onder de pesterijen die ze op school moest ondergaan.

Tegenwoordig woont ze in Kopenhagen en nu is ze op weg naar de familieboerderij om er de bruiloft van haar broer mee te vieren. Haar moeder pikt haar op van het station en als blijkt dat haar broer zal trouwen met Cathrine, nou net de klasgenote die haar vroeger pestte, is de lont eigenlijk al aangestoken. Bovendien wordt het er allemaal niet gemakkelijker op als blijkt dat Cathrine zich al prima heeft genesteld binnen de familie. Irina kan dit nauwelijks verkroppen en broedt op een manier om haar een hak te zetten.

JEUGDFILM

VERWACHT

Nog steeds kunnen verhalen verteld worden over de Tweede Wereldoorlog, deze keer levert dat een film uit Wit-Rusland(!) op, zij het dat de productie ook deels Duits is.

Dat verhaal begint weliswaar in 1942 in bezet Antwerpen, waar de Jood Gilles wordt opgepakt door SS'ers, maar zal zich grotendeels afspelen in een nazikamp. Gilles wordt daarnaartoe gestuurd en ontsnapt er maar net aan executie door te doen alsof hij een Iraniër is; zijn uiterlijk maakt dat ook wel geloofwaardig.

Het gevaar is echter nog niet geweken, want hij krijgt de onmogelijke opdracht om SS-officier Koch, die na de oorlog in Iran een zaak wil beginnen, voldoende van het Farsi te leren. Gilles zal dus Perzische woorden moeten verzinnen én onthouden en aanvankelijk lukt dat wel aardig met een paar woorden per dag. Maar Koch voert het tempo op en Gilles' opdracht wordt dus steeds ingewikkelder.

Persian lessons won de Film en Literatuur-award bij Film by the Sea in september van dit jaar en is deels gebaseerd op het korte verhaal 'Erfindung einer Sprache' van de Duitse schrijver Wolfgang Kohlhaase.

VERWACHT