Mogen we van start gaan met de grootste filmhit van de afgelopen maanden van Netflix? Dat doen we ook om aan te geven dat films op het grote doek vertoond moeten worden. Regisseur McKay heeft er een reeks aan grote namen voor bijeen gebracht, waarschijnlijk ook omdat de filmparabel verwijst naar de opwarming van de aarde, waarover ook de acteurs zich zorgen maken.

Kate Dibiasky, student astronomie, en professor dr. Randall Mindy komen er bij toeval achter dat een enorme komeet, "zo groot als de Mount Everest" op de aarde lijkt af te koersen. Natuurlijk vragen zij bij collega's na of dat klopt, maar als de waarschuwing overgebracht moet worden bij de president van de Verenigde Staten en haar(!) zoon en stafchef, lachen die het gevaar weg.

Nog zes maanden zijn er te gaan, maar (ook) de bevolking laat zich eerder leiden door de social media; wat is er in hemelsnaam nodig om de wereld omhoog te laten kijken?

"Don't look up is geestig, bij vlagen hilarisch: een absurdistische, zwartgallige satire in de traditie van Kubricks Dr. Strangelove. De ontkenningsgrap wordt niet te lang uitgemolken..." (NRC)

Net als bij hun eerdere documentaire Free solo (8,90 met een Oscar voor beste documentaire) zit je met het zweet in je handen, terwijl je weet hoe het 'verhaal' uiteindelijk afloopt.

In 2018 raakte een team van jonge voetballertjes in de grotten van Thailand verdwaald en door water afgesloten. De berichten gingen de hele wereld over, vooral ook toen duidelijk werd dat hun situatie door het stijgende water en de (on)mogelijkheden van een reddingsactie steeds prangender werden.

De wereld is twee weken lang in de ban van het drama. Het Thaise leger, de Navy Seals, ingevlogen Amerikaanse Special Forces, geen van hen heeft de juiste training en geschikte apparatuur om de redding uit de nauwe grotten mogelijk te maken. Het zijn uiteindelijk twee zachtaardige, enigszins introverte Engelse mannen van middelbare leeftijd: Rick Stanton en John Volanthen, die het (claustrofobische!) grotduiken voldoende beheersen om de ploeg helpers sturing te kunnen geven.

"Terwijl de reddingspoging zelf zo uitzinnig is, dat zelfs Hollywood hem ongeloofwaardig zou vinden." (persmap)

Jimmy Chin en Elizabeth Chai Vasarhelyi, de makers van de documentaire, hadden de beschikking over een grote hoeveelheid aan ter plekke gefilmd materiaal. Daarnaast lieten zij prachtige animaties maken om de diverse omstandigheden te verduidelijken en voegden zij interviews met de hoofdrolspelers toe, waardoor een filmervaring werd gerealiseerd die alom prachtige recensies kreeg.

Dat hebben we al eerder opgemerkt: er zouden prijzen moeten worden uitgereikt voor uitzonderlijke kinderrollen. In Un monde hebben we dan weer een paar gegadigden voor zo'n prijs.

Pesten, ook al op de basisschool, lijkt onuitroeibaar en regisseuse Laura Wandel koos dit als thema voor Un monde.

Als Nora haar broer Abel wil helpen, die op het schoolplein wordt gepest, gaat het van kwaad tot erger. En eigenlijk wil ze niets liever dan opgenomen worden door haar klasgenootjes en mee kunnen doen met het spel van anderen. Terwijl haar vader wil dat ze haar mond opendoet, wil haar broer nou net dat ze zwijgt en dat is voor Nora een uitzichtloze keuze. "Van bij de eerste scène trekt Un monde je zijn wereld binnen en raakt je hart [...] Een indrukwekkende en immersieve ervaring die je absoluut moet gaan zien." (Metro ****)

"Een van de beste regiedebuten van het jaar. Ter wereld." (De Standaard)

"Een Belgisch debuut van wereldklasse, met piepjonge acteurs die uitblinken in naturel." (De Morgen ****)

Het is voor distributeur DFW een ongebruikelijk kleine titel, maar daarom is het Brits-Ierse drama niet minder geschikt voor Fanfare's filmagenda.

Sandra is de moeder van twee jonge dochters uit een gewelddadige relatie. Het woningtekort doet zich ook in Ierland gelden en als ze haar man heeft verlaten is ze dakloos en mag ze van de sociale dienst voorlopig verblijven op een hotelkamer. Om haar kinderen toch een fijn thuis en een beter bestaan te bieden, is Sandra vast van plan om zonder enige ervaring, maar met de hulp van haar lieve vrienden een eigen huis te bouwen in de tuin van de mevrouw waarvoor ze schoonmaakt. Door dat gulle aanbod zou het allemaal net moeten lukken. De problemen die haar ex, bij wie ze haar dochters liefst ver weg houdt, haar bezorgt moeten dan wel niet te veel roet in het eten gooien.

"Bescheiden film van de regisseur van Mamma Mia! (9,25) en The Iron Lady (8,74) zit vol sympathieke personages, urgente thema’s en ontroerende momenten." (VPRO-cinema)

"Na deze verhaalwending verandert Herself van een speelse, geëngageerde knipoog naar het sociaal-realistische werk van filmmaker Ken Loach, in een bij vlagen zoetsappige film die zo graag een publiekslieveling wil zijn en niemand voor het hoofd wil stoten." (de Filmkrant)

De ervaring leert, dat zo nu en dan een wat vrolijker film het goed doet. The duke zal daarom ook wel in de smaak vallen.

De diefstal in 1961 van Goya's portret van de hertog van Wellington uit de National Gallery in Londen was de eerste (en nog steeds de enige) diefstal uit de geschiedenis van het museum.

Het was niet eens een diefstal om het geldelijk gewin, want de 60-jarige taxichauffeur Kempton Bunton gaf in zijn losgeldbrieven aan, dat hij het schilderij best wilde teruggeven, als de overheid er maar mee in zou stemmen om gratis televisie te verstrekken aan ouderen.

N.B. Het heeft vijftig jaar geduurd voor de volledige waarheid achter de diefstal bekend zou worden…

The Duke wordt vanaf 24 februari in ons land verwacht.

Benjamin van 40 is een dramadocent aan een hogeschool. Als bij hem pancreaskanker wordt vastgesteld, onderkent hij de ernst daarvan in eerste instantie niet. Zijn wellicht wat al te bezorgde moeder Crystel neemt het wel serieus en zij wil er alles aan doen om de genezing van haar zoon voor elkaar te krijgen. Na diverse mogelijkheden uitgeprobeerd te hebben is waarschijnlijk de kliniek van dokter Eddé, waar ze uiteindelijk terecht komen en die gespecialiseerd is in een aanpak niet alleen gericht op genezing maar ook op acceptatie, de beste keuze. Benjamin kan de aanpak van de kliniek ook gebruiken in zijn werk, waarbij hij zijn studenten scenes laat spelen over de dood en over afscheid nemen.

Het verhaal van De son vivant is gebaseerd op de bestaande oncologieafdeling van het Mount Sinai-ziekenhuis in New York, waar dokter Gabriel Sara werkt. Regisseur Emmanuelle Bercot heeft na diverse castings nota bene de ontwapenende dokter Gabriel Sara zelf gekozen om de rol van dokter Eddé te spelen.