Gelukkig wordt vermeld dat de film op een waargebeurd verhaal is gebaseerd, want anders zou je het misschien maar moeilijk kunnen geloven.

Acteur Étienne geeft met enige tegenzin toe bij de vraag om een theaterworkshop in de gevangenis te geven; het geeft hem in ieder geval wat financiële ruimte. Dan blijkt echter dat onder de gevangenen er meerderen zijn die een behoorlijke dosis acteertalent blijken te hebben. De groep gaat zelfs niet uit de weg voor de voorstelling van Wachten op Godot van Samuel Beckett.

Wanneer de mannen toestemming krijgen om ook eens buiten de gevangenis op te treden, worden ze al snel op meerdere podia uitgenodigd, maar wordt het telkens weer terugkeren naar achter de tralies steeds lastiger.

In The assistant, wordt een #MeToo-verhaal, enigszins op afstand maar meer dan duidelijk, verteld door de ogen van Jane, die nog maar net een nieuwe baan heeft. Als assistente van een succesvolle producent in de filmwereld van New York krijgt zij al snel een onthutsend beeld van dat wereldje. Ze vindt het geen probleem om lange dagen te maken en eigenlijk overal voor op te draaien, ook al is zij als dat zo uitkomt ook de voetveeg van haar collega's.

De grote baas zien we zelf niet, maar als Jane sterke vermoedens heeft, of eigenlijk wel weet, dat deze zich schuldig maakt aan misbruik van een jonge vrouw, wil ze de zwijgcultuur doorbreken.

"Maar wat Green in haar eerste speelfilm laat zien is niet hoe die vlek op de bank is gekomen, maar hoe een heel bedrijf het mogelijk maakt dat die vlekken er maar op blijven komen. Haar film is niet autobiografisch, maar wel gebaseerd op tientallen interviews met vrouwen uit de filmindustrie, onder wie ex-werknemers van de Weinstein Company." (NRC *****)

De Parijse agenten Virginie, Erik en Aristide moeten asielzoeker Tohirov naar het vliegveld brengen, omdat hij uitgezet zal worden naar Tadzjikistan. Zich aanvankelijk niets aantrekkend van hun medepassagier is het drietal tijdens de lange nachtelijke rit vooral druk met de uitwisseling van de eigen beslommeringen en die van hun werk. De relatie van Erik staat op knappen, Aristide heeft last van het verleden en moeder Virginie heeft een ernstig slaapgebrek. Tussen Virginie en Aristide speelt bovendien nog wel méér...

Maar ook de ellende van asielzoekers zoals Tohirov laat hen niet koud, zeker niet omdat ze beseffen dat die in zijn thuisland zijn leven niet zeker zal zijn. Maar hoe zouden zij daar wat aan kunnen doen?

Naar de gelijknamige roman van Hugo Boris uit 2016. Police ging in wereldpremière tijdens de Berlinale 2020.

"Anne Fontaine laat haar acteurs schitteren in haar nieuwste film. Het meeslepende en ontroerende Police behoort tot haar beste films." (de Volkskrant)

"De stress is voelbaar in de film, de dagelijkse dilemma's bijna tastbaar." (Trouw)

De film van deze week is nog een 'latertje' van Film by the Sea, ook al is hij pas vanaf 14 januari in ons land te zien. Dat we daarmee weer eens een Italiaanse film aan u kunnen voorzetten, is ook mooi meegenomen.

Alessandro en Arturo zijn al wel meer dan vijftien jaar samen, maar ze praten soms ook over uit elkaar gaan. Wanneer Alessandro's beste vriendin Annamaria een paar dagen naar het ziekenhuis moet en vraagt of het koppel even voor haar kinderen wil zorgen, komt een hoop oud zeer naar boven, maar geeft dat ook een ommekeer in hun relatie.

Regisseur Ferzan Özpetek werd geboren in 1959 in Istanbul, maar in de jaren zeventig verhuisde hij naar Italië en daar maakte hij ook zijn films.

Toen La dea fortuna in Italië uitkwam, was hij een aantal weken de best bezochte film in dat land.

Bekroond met de David di Donatello-award, de belangrijkste Italiaanse filmprijs, voor best actrice (Jasmine Trinca) en de titelsong Che vita meravigliosa van Diodato (kandidaat voor Italië voor het Eurovisie Songfestival 2020) werd uitgeroepen als Best original song.

"Ondanks de zware thematiek is La dea fortuna een warme, menselijke film (de zinderende zon spat van het scherm), die uiteindelijk gaat over hoe je moet omgaan met het besef dat het ideaalbeeld van je partner niet bestaat." (de Filmkrant)

Zijn indrukkende vorige film God's own country moesten we vanwege ruimtegebrek overslaan. Dat doen we dus niet met Ammonite van Francis Lee, waarvoor hij onder anderen Kate Winslet en Saoirse Ronan wist te strikken.

In het 1840 van Engeland is paleontoloog Mary Anning aan het werk in de woeste kuststreek van Lyme Regis in zuid-Engeland. Haar carrièresuccessen van grootse ontdekkingen zijn verleden tijd en nu zoekt ze naar fossielen om die aan toeristen te verkopen en op die manier haar zieke moeder te kunnen onderhouden.

Met de komst van geoloog Roderick Murchison en zijn vrouw Charlotte ontstaat er reuring, met name tussen de dames die aanvankelijk niets van elkaar willen, al was het maar vanwege het klassenverschil. En dan vraagt Roderick ook nog of Mary zijn vrouw wat wil helpen bij het verwerken van een verlies. Dan komen Mary en Charlotte erachter, dat ze wel degelijk wat voor elkaar kunnen betekenen.

"Met een minimum aan dialogen en des te meer visuele kracht stapelt regisseur Francis Lee de bouwsteentjes op voor een groeiende genegenheid, vriendschap, liefde. Geen broeierige blikken, wel blote voeten op natte keien. Hijgend samen een rotsblok uitgraven. In één bed slapen omdat er maar één bed is." (Trouw)