Do 21 okt 2010 20:15  
 
 

Ook al zou de film best een pauze kunnen verdragen; het is toch beter om hem zónder te zien. Dat maakt het mogelijk om in de trance van de filmrealiteit te raken en je ook even te wanen in een zoet leven zonder problemen. Want zo is het zorgeloze bestaan van de vijfjarige Natan, die zijn schoolvakantie doorbrengt bij zijn vader en opa aan en op zee ergens aan een warme Mexicaanse kust.

Wanneer hij weer naar zijn moeder in Rome vertrekt voel je ook als kijker iets van heimwee en een ‘wat jammer dat het voorbij is’. Natan leert en passant  ook iets over zijn familieachtergrond.

Hoewel de film erg documentair overkomt, is het toch een speelfilm, al kun je dat bijna niet geloven, vooral ook door het overtuigende spel en de vloeiende vormgeving. En dan is het ook nog een regiedebuut.