Te doen gebruikelijk wijst David Attenborough de kijkers op zijn zorgen voor het leven in en rond de oceanen. Maar hij is ook hoopvol en geeft ons met een adembenemende reis mee, dat de oceaan het belangrijkst is, ook voor ónze overleving en dat het nergens voller is van leven, verwondering en verrassingen.

Ondanks de beelden van destructieve vistechnieken en massaal verblekende koraalriffen is het toch een verhaal van optimisme, waarbij Attenborough wijst op inspirerende verhalen uit de hele wereld om zijn belangrijke boodschap over te brengen: "de oceaan kan zich herstellen tot een glorie die alles wat iemand ooit heeft gezien te boven gaat".

"Prachtige, meeslepende beelden tonen het wonder van het leven onder water en onthullen de realiteit en de uitdagingen waar onze oceaan mee te maken krijgt op een nooit eerder vertoonde manier." (persmap)

Bij de eerste vertoning scoorde Ocean een 9,03 en kwam daarmee op de, zij het voorlopige, vierde plaats in de Fanfarepoll2025.

Sandra is een onafhankelijke, vijftigjarige boekhandelaar en zij hecht ook aan die zelfstandigheid. Maar door het toeval komt haar privacy onder druk: haar buurvrouw Cécile vraagt haar of zij haar zoon Elliot van zes op wil vangen, wanneer ze op het punt staat om te bevallen en naar het ziekenhuis moet. Wanneer Cécile de bevalling niet overleeft is weinig anders mogelijk dan de opvang én de steun van de nu alleenstaande stiefvader Max zelfs uit te breiden.

"Als L'Attachement zo ontroerend is, komt dat vooral door de diep menselijke personages, met hun voelbare gebreken en tegenstrijdigheden." En: "Noch feelgood, noch pessimistisch, het raakt het hart met zijn nauwkeurigheid en bescheidenheid. Een film die fluistert, maar nog lang nazindert." (Sortir á Paris)

Misschien verwacht je de verfilming van een kort verhaal van Stephen King niet zo snel in het filmtheater, maar dus tóch. In drie hoofdstukken krijgen we het leven voorgeschoteld van Charles 'Chuck' Krantz, naar het schijnt een doodgewone Amerikaanse man. Al het is het wel opvallend dat hij overal op billboards en reclameborden wordt bedankt voor 39 jaar trouwe dienst of dito geweldige jaren...

Ook al worden de hoofdstukken in omgekeerde volgorde afgespeeld, het maakt de ontrafeling extra interessant.

"Het is een gevoelig, introspectief verhaal over het leven en de onzichtbare sporen die we achterlaten. Een film die je doet glimlachen, nadenken én misschien zelfs een traan laat wegpinken." (Coolesuggesties.nl)