Opnieuw een film die bij de distributeur op de plank moet blijven liggen, omdat het aanbod van films té groot is. En die dan - bij gebleken succes bij de enkele vertoningen - tóch maar uitgebracht wordt. Het zou Louise Violet kúnnen overkomen. Van de regisseur van Délicieux (8,36) uit 2021.

In 1880 wordt lerares Louise Violet aangesteld in een weliswaar idyllisch, maar erg afgelegen boerengat in de Franse Alpen. Het is een vorm van straf, omdat zij in 1871 de Commune van Parijs heeft gesteund.

De Franse Republiek regelt gratis maar verplicht onderwijs door heel Frankrijk. Maar dat zien de stugge bewoners niet zitten en de bemoeizucht wordt niet geapprecieerd; sterker nog: ze houden hun kinderen weg van de school, omdat die beter als werkkracht kunnen dienen.

Louise gelooft heilig in haar missie en doet er alles aan om, met hulp van burgemeester en grootgrondbezitter Joseph, het vertrouwen van de dorpelingen te winnen. Ze mag wel bij hem in de stal slapen maar ze moet dan wel ook fungeren als secretaris van de gemeenteraad, als koster én als grafdelver.

Ahmet van 15 woont met zijn vader in een afgelegen dorp in Noord-Macedonië. Bij toeval stuit hij op een illegale nachtelijke rave en er gaat een wereld voor hem open: hij droomt er meteen van om dj te worden. In de conservatieve Yörük-moslimgemeenschap heeft zijn vader hem eerder al van school gehaald om de schapen te hoeden en te zorgen voor zijn broertje Naim, die sinds het overlijden van hun moeder niet meer praat.

Er gaat van alles spelen: van hun tractor maakt Ahmed een 'boombox', bij het hoeden verliest hij een schaap tot grote woede van zijn vader én hij wordt verliefd op een uitgehuwelijkt meisje. Toch zet Ahmet door met hulp uit onverwachte hoek.

"De charmante, kleurrijke film van Georgi M. Unkovski leunt op een sterke soundtrack, oogstrelende beelden en het naturelle acteerwerk van de cast. De film beleefde zijn première op Sundance en veroverde daar de harten van het publiek." (persmap)

JEUGDFILM

Sinterklaas en de Pieten maken zich klaar voor hun jaarlijkse reis naar Nederland. In het kasteel bruist het van de gezelligheid: pakjes worden ingepakt, liedjes geoefend en de twee nieuwe PiO's (Pieten in Opleiding) proberen overal te helpen. Alles lijkt perfect op schema te lopen tot...

Van regisseur Jafar Panahi vertoonden we eerder het met veel prijzen beloonde Taxi Teheran en toen al vertelden we dat hij van de Iraanse overheid geen films meer mocht maken, omdat hij té kritisch is over die overheid. Dat Panahi zich niet laat tegenhouden, bewijzen we met de vertoning van de winnaar van de Gouden Palm van Cannes.

Garagehouder Vahid denkt in een klant de inlichtingenofficier Eghbal te herkennen, die hem eerder martelde in de Iraanse gevangenis. Hij besluit om wraak te nemen op zijn beul en is zelfs van plan om hem te vermoorden en te laten verdwijnen. Maar als hij met de uitvoering van zijn plannen is begonnen, slaat de twijfel toe: is het wel echt Eghbal die hij te pakken heeft genomen? Vahid was immers geblinddoekt en moet het dus doen met het typische getik van het kunstbeen van Eghbal. Vahid zoekt andere ex-gevangenen op om er zeker van zijn zaak te zijn.

Jafar Panahi was zelf twee keer gevangene in Iran wegens "propaganda tegen de staat" en vond de inspiratie voor zijn film in zijn eigen ervaringen én in de verhalen van zijn medegevangenen.