Het zou een 'schelmenroman' mogen heten als het niet waargebeurd was: het bijna niet te geloven verhaal van Jeffrey Manchester, die in de jaren 90 bekend zou worden als 'de roofman', omdat hij bij tientallen filialen van McDonald's inbrak via het dak. Maar pas op: hij deed dat altijd met mededogen voor het personeel en alleen maar om zijn dochter dat te kunnen bieden wat andere meisjes ook hadden.

Nadat hij gepakt was, ontsnapte hij uit de gevangenis en wist hij zich daarna maandenlang schuil te houden in een Toys'Us-winkel. Zo nu en dan kwam hij naar buiten en bouwde zelfs een relatie op met een medewerkster van die speelgoedwinkel.

Hoe dat allemaal in z'n werk ging verhaalt de film met een heerlijke bravoure.

"Channing Tatum is de ideale Jeffrey Manchester, met die sullige tronie op dat enorme lijf en die hint van kinderlijke onschuld." (NRC ****)

Het verhaal is erg eenvoudig, maar de impact van enorm belang voor moeder Alice. Zij staat in de rechtbank, eigenlijk een hoorzitting van amper een uur in een kilverlichte zittingskamer, waar maar één goede uitkomst er toe doet: de volledige voogdij over haar twee kinderen. Haar ex-man probeert met, zo lijkt het toch, minder eerlijke argumenten en weinig overtuiging hetzelfde te bereiken. Bijna alles wat Alice zegt, wordt zo toch in twijfel getrokken.

Een indrukwekkende speelfilmdebuut van de Waalse filmmakers Charlotte Deville en Arnaud Dufeys.

"We geloven u (de vertaling van de titel, red.), zegt het rechtssysteem, en ook maatschappelijk klinkt de roep om 'slachtoffers te geloven'. Maar wat betekent dat geloven als het niet gepaard gaat met luisteren?" (filmkrant)

Het verhaal van de film speelt inderdaad op die plaats en in dat jaar van de titel. Dat geeft ook een nostalgisch gevoel bij de kijker en daar komt dan nog de muziek extra bij.

Vera Brandes is nog pas 16 als ze interesse krijgt in het produceren en promoten van muziekconcerten. Als ze voor 24 januari 1975 een optreden van jazzgrootheid pianist Keith Jarrett plant in het operahuis van Keulen, wil ze daar hoe dan ook een groot succes van maken. Een haast eindeloze reeks aan onvoorziene problemen zit haar daarbij echter behoorlijk dwars.

N.B. Keith Jarrett speelt geen piano meer. De 75-jarige Amerikaan heeft in 2018 kort na elkaar twee beroertes gehad en kampt sindsdien met verlamming in de linkerhelft van zijn lichaam.

In een oneliner zegt de persmap het zo: "Bloedstollende Deense ziekenhuisthriller, waarin een foute diagnose tijdens een hectische shift het leven voorgoed verandert voor patiënt en dokter."

Maar laten we er toch maar iets meer over vertellen: Dokter Alexandra moet door personeelskrapte twee shifts tegelijkertijd draaien op de spoedeisende hulp. Als ze de achttienjarige patiënt Oliver en zijn moeder na een vluchtig onderzoek weer naar huis stuurt, kan zij niet vermoeden dat er meer aan de hand is met de jongen. Zij heeft veel last van de emotionele gevolgen van haar fout, ook al is dat mede te wijten aan de grote problemen in de zorg, waar dus ook dokters slachtoffer van kunnen zijn.

De film is een enorm succes in Denemarken en werd er uitgeroepen tot beste film van het jaar.

Niet alleen bij Film by the Sea, maar ook bij de festivals van Gorinchem en Tilburg kreeg Nawi de publieksprijs en dat is voor een film uit Kenia een prachtig gegeven.

In Turkana, een afgelegen streek in het noorden van Kenia, zijn kindhuwelijken, hoewel officieel verboden, nog altijd gebruikelijk.

Nawi is dertien en een leergierige scholier, die hoge cijfers haalt voor het toelatingsexamen voor de middelbare school. Zij is de trots van de school en komt er zelfs mee op de plaatselijke tv. Maar achter haar rug maakt haar vader plannen voor een huwelijk met een veel oudere man, want als enige dochter is het haar taak om zich op te offeren, omdat de bruidsschat de familie goed van pas komt. Als Nawi daarachter komt, besluit ze in de huwelijksnacht te vluchten.

De film is gebaseerd op een verhaal van Milcah Cherotich, het schrijversdebuut van een jonge vrouw die het instuurde voor een nationale verhalencompetitie in Kenia.

"De indrukwekkende beelden van het Afrikaanse landschap, de aanstekelijke muziek en de prachtige hoofdrol van Michelle Lemuya Ikeny die de rol van Nawi met verve speelt, zorgen voor een onderhoudende, sympathieke film met een duidelijke boodschap." (persmap)

Nawi is de Keniaanse inzending voor de Oscars en hoofdrolspeelster Michelle Lemuya won de African Movie Award voor meest veelbelovende acteur.

Het wordt hoog tijd voor weer eens een film uit het Verre Oosten. Ook wij houden erg van de speciale sfeer die die films met zich meebrengen.

De alleenstaande moeder Shu-Fen en haar twee dochters keren na lange tijd op het platteland te hebben gewoond uit nood terug naar hoofdstad Taipei. Ze krijgen er alle drie nogal wat voor de kiezen. Shu-Fen krijgt te maken met een zieke ex, tiener I-Ann wil op eigen benen staan en de linkshandige I-Jing van vijf mag van haar traditionele opa haar linkse 'duivelshand' niet meer gebruiken. Alles speelt zich af in en rond het straatrestaurantje dat moeder Sh-Fen door hard te werken in stand probeert te houden. En dan komen er ook nog de nodige familiegeheimen boven tafel...

"...het sprankelende solodebuut van Shih-Ching Tsou verweeft rauwe emotie en humor tot een warm familieportret waarin oude tradities botsen met nieuwe dromen." (Film Fest Gent)

Hij is een begenadigd leraar die de kinderen veel ruimte geeft. Maar hij is ook de evenementencoördinator en videograaf op de basisschool in een klein Russisch stadje. Pavel Talankin organiseert én legt dus alles vast op video zonder te weten, welke impact dat later wellicht zou kunnen hebben.

Als Rusland de invasie van Oekraïne voorbereidt, komt er een decreet vanuit Moskou waarin staat dat kinderen op basisscholen moeten worden voorbereid op een toekomst in het leger. Dat druist in tegen Pavels gevoel voor democratie: hij houdt van zijn land maar wil geen pion van Poetins regime zijn.

Pavel moet voortaan alle patriottische activiteiten op zijn school vastleggen, maar gebruikt zijn camera ook als wapen wanneer hij de veranderingen op school vastlegt. Zal hij daarmee door kunnen blijven gaan of moet hij zijn geliefde land verlaten?

"Spannende en tegelijk lichtvoetige documentaire over (en van) Pavel (Pasha) Talankin." (FbtS)